مادران عموماً و مادران جامعه ایرانی خصوصاً دارای عواطف و دلبستگی شدید عاطفی به فرزند می‌باشند و دلبستگی‌ها و نگرانی‌های خاصی نسبت به فرزند و به خصوص فرزندان خردسال خود دارند. در صورتی که حضانت فرزند با توجه به قانون با پدر است.
در این راستا در مواقع کشمکش‌های درونی خانواده و زمانی که در مورد زندگی زناشویی خود با همسر به بن‌بست می‌رسند، وقتی پای کودکی در میان باشد، عمدتاً و اکثریت زنان به خاطر فرزندانشان ناملایمات زندگی زناشویی را تحمل می‌کنند و دم از جدایی نمی‌زنند.
در واقع به خاطر فرزند می‌سوزند و می‌سازند؛ به خصوص اگر بدانند در اثر جدایی، فرزند تحویل پدر می‌شود.
حضانت با توجه به قانون مدنی
در ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی سابق در صورتی که پدر و مادر زندگی مشترکی نداشتند، فرزند پسر تا ۲ سالگی و فرزند دختر تا ۷ سالگی نزد مادر می‌ماند و پس از آن پدر می‌توانست فرزند را از مادر تحویل بگیرد.
البته دختر در صورت رسیدن به سن ۹ سالگی و پسر در صورت رسیدن به سن ۱۵ سالگی از حضانت خارج شده و شخصاً تصمیم می‌گیرند که در نزد کدامیک از والدین خود یا حتی شخص ثالثی از بستگان خود زندگی نمایند.
گرفتاری مادران در گرفتن حضانت فرزند در صورت جدایی بیشتر در مورد فرزند پسر اتفاق می‌افتاد که در سن طفولیت و پس از دوره شیرخوارگی باید مادر حضانت وی را به پدر می‌سپرد.
اصلاحات قانونی در باب حضانت
در سال ۱۳۷۶ و در مجلس پنجم در ماده ۱۱۷۳ قانون مدنی اصلاحیه‌ای صورت گرفت که اگر مادر می‌توانست عدم صلاحیت پدر را از نظر اعتیاد به الکل یا مواد مخدر، قمار، فساد اخلاقی و فحشا، ابتلا به بیماری روانی، تکرار ضرب و جرح و سوء استفاده از طفل ثابت نماید می‌توانست حضانت فرزندش را بگیرد.
علی‌الاصول در مواقع بسیاری، مادر برای اینکه فرزندش را از دست ندهد مجبور و ملزم به دادن امتیاز به شوهر می‌شد و یا در مقابل دریافت حق حضانت از بسیاری حقوق قانونی و مسلم خود شامل مهریه یا اجرت‌المثل یا نفقه معوقه صرف‌نظر می‌نمود و در واقع حربه بزرگی در دست شوهر بود که می‌توانست زن را مجبور به تسلیم در مقابل خواسته خود نماید.
مادر مجبور بود برای گرفتن فرزند از حقوق مسلم خود از جمله مهریه بگذرد یا امتیازی از قبیل وجه یا مالی به شوهر بدهد تا جگرگوشه‌اش را از او جدا نکنند.
گذشته از موضوع عواطف و احساسات مادری که زنان خوشبختانه و هم متأسفانه درگیر آن می‌باشند و با حداقل امکانات پس از طلاق حاضر به حضانت فرزند خود می‌باشند؛ از نظر اجتماعی و فرهنگی مصلحت طفل ایجاب می‌کند که در حضانت و در کنار مادر باشد.
زیرا پدر نمی‌تواند بعد از مادر به نحو شایسته فرزند را مورد تربیت و پرورش قرار دهد، چون از نظر روحی و اجتماعی موقعیت این کار را ندارد.
بیانات حضرت امام درباره حضانت فرزند
با توجه به توانایی زن در پرورش و تربیت طفل، دست آفرینش برای خلقت انسان، بطن زن را برگزیده است، زیرا او امانت‌دار مناسبی برای حفظ و نگهداری این ودیعه الهی است و هم پس از تولد تا زمان حیات خویش حامی و پناه فرزند است و از هیچ ایثاری در رشد و کمال او دریغ ندارد.
با وجود محدودیت مادر برای حضانت فرزند در قانون مدنی، حضرت امام (ره) در استفتای قضات دادگاه مدنی خاص در سال ۱۳۶۳ اعلام فرموده بودند که اگر جدا نمودن فرزند از مادر موجب به وجود آمدن عسر و حرج برای مادر یا فرزند از نظر روحی شود، دادگاه‌ها نباید فرزند را از مادر جدا نمایند.
اکنون با اصلاح ماده ۱۱۶۹ قانون مدنی توسط مجلس شورای اسلامی (که با همت و تلاش خانم‌های نماینده صورت گرفت) و تأیید نهایی از سوی مجمع تشخیص مصلحت نظام حضانت فرزندان چه پسر و چه دختر تا ۷ سالگی به عهده مادر گذاشته شده است و پس از آن نیز که حضانت باید به پدر واگذار شود.
صلاحدید دادگاه با رعایت مصلحت طفل لازم است و ممکن است دادگاه پس از آن نیز فرزند را به پدر واگذار ننماید.
با توجه به مصوبه اخیر نکاتی به شرح ذیل قابل توضیح است:
معنا و مفهوم حضانت
حضانت در لغت به معنی پروردن و در اصطلاح عبارت از نگهداری مادی و معنوی طفل (پرورش و تربیت) می‌باشد. لذا سپردن حضانت کودک به معنی سپردن سایر امور طفل به خصوص امور حقوقی به شخص نمی‌باشد.
حضانت با ولایت که خاص پدر و جد پدری است تفاوت اساسی دارد. اگر حضانت به مادر سپرده شود ولایت پدر و در غیاب پدر، جد پدری نسبت به کودک تا زمان حیات آنان باقی است.
به عنوان مثال مادری که حضانت کودک با او است و پدر طفل یا پدربزرگ طفل در قید حیات باشند، نمی‌تواند برای کودک معاملات انجام دهد و برای او نمی‌توانند افتتاح حساب بانکی نماید، بدون اجازه پدر نمی‌تواند کودک را از کشور خارج کند و سایر محدودیت‌های قانونی که خارج از بحث حاضر است.
حضانت پسر در 15 سالگی
با اصلاح ماده مذکور در خصوص پسر که در ۱۵ سالگی به بلوغ شرعی می‌رسد و میتواند خود شخصاً پدر یا مادر را برای سکونت با آنان انتخاب نماید، در واقع طول مدت حضانت بین مادر و پدر تقسیم شده است، یعنی مادر از بدو تولد تا ۷ سالگی از طفل پسر نگهداری نماید و از ۷ سال تا ۱۵ سال پدر میتواند در صورت موافقت و صلاحدید دادگاه چنانچه مصلحت طفل ایجاب نماید حضانت فرزند را به عهده بگیرد.
شرایط خاص برای حضانت توسط مادر
سپردن حضانت کودک به مادر مطلق و بدون استثنا نمی‌باشد. ماده ۱۱۷۰ و ۱۱۷۳ استثنائاتی را برای حضانت مورد بحث قائل است.
به حکم ماده ۱۱۷۰ قانون مدنی که نیاز به اصلاح اساسی هم دارد، اگر مادر مبتلا به جنون شود یا به دیگری شوهر کند پدر میتواند حضانت فرزند را بازپس گیرد.
البته موضوع جنون پدر یا مادر به حکم ماده ۱۱۷۳ همان قانون از موارد عدم صلاحیت می‌باشد و انتقادی بر آن وارد نیست زیرا بنا بر مصلحت طفل می‌باشد.
اما شوهر کردن مادر یا ازدواج مجدد نباید از موارد سقوط حق حضانت شود. اگربرای زنی که قصد ازدواج مجدد دارد شرایط برای نگهداری فرزندش مهیا باشد و شوهرنیز اجازه و اذن به ادامه حضانت توسط همسرش دهد چرا باید فرزند را از او جدا نمود؟
کاهش شانس ازدواج مجدد مادر
آیا وجود این ماده قانونی به ضرر زنان مطلقه می‌باشد؟ شانس ازدواج و تشکیل زندگی مجدد زناشویی بدین‌ترتیب از زن گرفته می‌شود.
اکثر زنانی که تاکنون به هر طریقی و هر قیمتی پس از سالیان طولانی توانسته‌اند حضانت فرزند را از دادگاه بگیرند از ترس اینکه مجبور به جدایی از فرزند نشوند حتی به ازدواج مجدد نمی‌اندیشند چون می‌دانند ازدواج مجدد به معنای تحویل فرزند به پدر می‌باشد.
از سوی دیگر گرفتن شانس ازدواج مجدد از زن مطلقه و اعمال محدودیت‌هایی در این مورد آن هم به این شدت و حدت میتواند از موجبات بروز مشکلات اخلاقی در جامعه و خانواده‌ها گردد.
مسئولیت پدر در حضانت توسط مادر
سپردن حضانت کودک به مادر نباید موجب ایجاد بی‌مسؤولیتی در پدر گردد. به هرصورت این بار سنگینی است که به خواسته زن ایرانی در راستای ادامه تلاش برای دستیابی به حقوق مدنی خویش پس از قرنها بی‌توجهی، به دوش وی نهاده‌ایم!
زن مطلقه‌ای که پس از طلاق با دنیایی از مشکلات اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، عاطفی و روانی درگیر است و به سختی میتواند خود را اداره کند، حضانت یک یا چند بچه قد و نیم‌قد را نیز به خاطر دل خویش و مصلحت کودکانش پذیرفته است.
حال نباید به خاطر حضانت فرزند توسط مادر، کمک پدر به وی حذف شود و کلاً این مسؤولیت سنگین را به تنهایی به دوش نحیف مادر قرار داده و خود، سبکبال به دنبال تشکیل زندگی جدید و تجدید فراش برود.
با توجه به ماده ۱۱۹۸ قانون مدنی در صورت حیات پدر، نفقه اولاد به عهده پدراست و در نبود پدر یا عدم استطاعت مالی پدر به عهده پدربزرگ (و اجداد پدری اولاد) می‌باشد.
بنابراین گرچه حضانت فرزند به مادر سپرده شود، پدر یا پدربزرگ باید نفقه فرزند را طبق رأی دادگاه پرداخت نماید و اگر پدر از تأدیه نفقه اولاد خود امتناع نماید، به موجب ماده ۶۴۲ قانون مجازات اسلامی به سه ماه و یک روز تا پنج ماه حبس محکوم می‌گردد.
الزام پرداخت نفقه توسط پدر
نفقه طفل عبارت از هزینه مسکن، خوراک، پوشاک، اثاث البیت و سایر هزینه‌های ضروری از قبیل درمان و تحصیل می‌باشد.
باید دولت نیز از زنان بدون سرپرست و بی‌شوهر که عهده‌دار حضانت فرزند یا فرزندان خود هستند، از نظر تأمین رفاه اجتماعی حمایت‌هایی به عمل آورد و اجتماع نیز باید به چنین زنانی ببالد و ارج نهد و آنان را مورد تکریم قرار دهد.
زنانی که با تمام مشکلات ناشی از شکست در زندگی مشترک وظیفه خطیر پرورش و تربیت کودک خود را فراموش نکرده و با طیب خاطر و تمایل خود این وظیفه سنگین را عهده‌دار شده‌اند.
بنابراین اگر مادری اعلام آمادگی برای حضانت فرزند را طبق اصلاحیه ماده ۱۱۶۹ مورد بحث نمود، باید از طرف دادگاه خانواده مورد حمایت قرار گیرد و دادگاه نفقه واقعی و متناسب با تورم اقتصادی به عنوان نفقه کودک در نظر بگیرد.
آنچه اکنون در دادگاه‌ها برای نفقه اولاد در نظر گرفته می‌شود بسیار ناچیز و غیرواقعی است و متأسفانه در اکثر محاکم معمولاً بین ۳۰ تا ۵۰ هزار تومان در ماه به عنوان نفقه اولاد تعیین می‌شود.
ناکافی بودن مقدار نفقه
در حالی که حتماً همان رئیس محکمه یا کارشناس که نظریه راجع به نفقه اولاد را به مبالغ فوق می‌دهد اگر فرزندی داشته باشد، می‌داند که نفقه فوق غیرواقعی و بسیار ناچیز است. رقم فوق برای هزینه یک طفل شیرخوار هم کفاف نمی‌دهد.
ضمن اینکه نفقه شامل هزینه مسکن هم می‌شود و فقط برای خوراک و البسه نیست. هر چند که امروزه همین دو قلم اخیر را نیز با ۵۰ هزار تومان نمی‌توان تأمین کرد.
به خصوص اگر فرزند در حال تحصیل باشد و مادر منبع درآمدی هم نداشته و شاغل نباشد، نباید انتظار داشته باشیم که با مبلغ حداکثر ۵۰ هزار تومانی که پدر به حکم دادگاه برای طفل خود می‌پردازد، مادر معجزه کرده و هزینه‌های مسکن، غذا، البسه، درمان، اثاث البیت و تحصیل وی را تأمین نماید.
لذا به نظر می‌رسد که اصلاحیه ماده ۱۱۶۹ مبنی بر سپردن امر نگهداری فرزند به مادر بدون تأمین نفقه واقعی فرزند و متناسب با شرایط اقتصادی در جامعه، عملاً مواجه با اشکالاتی بشود که در این صورت نه تنها حقی از حقوق مدنی زنان و مادران تأمین نشده، بلکه ستمی جدید آنان بر او به عنوان مادر روا داشته‌ایم.
با سلام چه زمانی یا چند سالگی بچه حق تصمیم گیری داره که پیش مادرش باشه
من یه شوهر بت یخ دارم که هیچ کاریش نمیتونم بکنم دارم زجر میکشم تو این زندگی و دوچار افسردگی شدم فقط بخاطر دو تا بچه هام هیچ کاری نمیکنم اگه بدونم بچه ها رو به من میدن همین فردا اقدام میکنم
دختر بعد 9 سالگی و پسر بعد از 15 سالگی.
سلام.من و خانومم بدلیل مشکلات به وجود آمده جدا و اجرای مهریه از طرف ایشان جدا از هم زندگی می کنیم.من یک دختر 4سال و نیم دارم که بدون اینکه خانومم از دادگاه حق حضانت داشته باشه مجبور شدم از دادگاه حکم ملاقات هفته ای 24 ساعت بگیرم.اما خانوم به حکم دادگاه تمیکین نمیکنه و مانع ملاقات می گردد با بهانه های واهی.شکایت در دادگاه کیفری کرده ام ولی قاضی می گوید چون خانومت حق حضانت قانونی را نداره و فقط قبول حضانت کرده ( البته به زور خودش) عنصر قانونی جرم ممانعت از حق ملاقات فرزند رو مرتکب نشده.من به قاضی گفتم که قانون تا 7 سال فرزند رو به مادر سپرده .ولی قاضی گفت اولویت داده نه حق.خیلی خیلی جالبه.من حکم قطعی ملاقات دارم اما قانون اجرا نمیشه .لطفا راهنماییم بفرمایید.ممنونم
در ضمن ما فقط جدا از هم زندگی میکنیم.طلاق نگرفته ایم.
عزیزی که این مطالب رو نوشتی…! یه جوری مادر مادر میکنی گه انگار پدرها آدم نیستن… این بچه واسه پدرها هم هست… پدرایی که تا بوق سگ کار میکنن توی سرما و گرما برای شاد کردن دل دخترشون. پسرشون… اینا آدم نیستن از نظر تو؟؟!
تو خودت پدر نداشتی؟؟؟
ابن چه حرفیه که میگی عواطف مادرا لطیف تره و بیشتره!!
اتفاقا در جامعه ی امروز ما جفا به مردها داره میشه
قوانین بسیاریش یک سویه به سمت زن هاست
و متاسفانه این زن ها هستن که ادعا و تقاضای طلاق دارن و ساز ناکوک میزنن و قصد جدایی دارن!
درصد بالایی از مردها در حقشون داره قوانین و امثال شما ها جفا میکنید
چون مرد هستن دل ندارن؟
طفلشون رو دوست ندارن
خیلی ها جونشون رو بخاطر یه قطر اشک چشم دختر کوچولوشون فدا میکنن
چه حرفیه که میزنی بنده خدا
خدا در قرآن حضانت فرزند رو به پدر داده و اون رو قیم قانونی معرفی کرده
اون وقت قوانین علیه پدرهاست
و به نفع زن
ایرادی نداره.. زن ها هم باید حقوقی داشته باشن.. درسته
اما تساوی حقوق یعنی اینکه هر دو یکسان در هفته بتونن ببیننش
نه تا ۷ سالگی تحت قیومیت مادر باشه
و فقط دو سال (تا ۹ سالگی) در قیومیت مادر
چون این بچه برای امرار معاش به خورد و خوراک و پوشاک نیاز داره. به پدر هم نیاز داره. متاسفم برای مملکتی که برای زن مهریه تعیین میکنه. اما مرد مهریه نداره. بسیاری از زن ها فرصت سواستفادا از مرد رو با مهریه مهیا میبینن. و باعث مشکلات فراوانی برای اقایون میشن.
مرد و زن هر دو در پیشگاه حضرت حق یکسان هستن
و فقط خداوند متعال از دل مرد و زن هایی که پدر و مادر هستن باخبره
ازین حرف ها و متن ها نگذارید
خداوند مقرر کرده فرزندان دارای هم مادر و هم پدر باشن
اگر نتونستن پدر مادر با هم بسازن باید همه چیز مساوی باشه
مگه اینکه کودک شیرخواره باشه که باید مادر بیشتر بهش رسیدگی کنه
این افکار فمینیستی رو بگذارید کنار
دوره اش سالهاست به سر رسیده
دوست عزیز حق با شماست ولی قبول کنید همه پدرها اینجوری نیستند پسر عمه ی من به خواست خودش بچه ها رو داد به خانومش.،گفت من نمیتونم بزرگشون کنم… مواردی که شما فرمودید درست،ولی اکثر پدرا نسبت به بچه هاشون، مثله مادرا عواطف قوی ندارن،حتی اکثر آقایونی که حضانت بچه ها رو به مادر نمیدن یا بخاطر عذاب دادن مادره،یا بخاطر حرف مردم و… که به ناچار حضانت بچه ها رو به عهده میگیرن،اکثرا هم با مشکلاتی از قبیل ازدواج یا بعد از ازدواج با داشتن فرزند مواجه میشن خودم به شخصه چندین مورد رو دیدم بعد از رفتن مادر،چجوری با بچه ها رفتار میکنن،مدام از طرف پدر تهدید و تحقیر و کتک و…
در صورتی که همون پدر لجبازی رو کنار میزاشت هم خودش در آرامش بود هم بچه ش،(توضیحات بالا شامل همه آقایون نیست، همونطوری که عطوفت و مهربانی وگذشت شامل همه ی خانومها نمیشه،) کلیت رو نوشتند و هر کسی از دید خودش به قضیه نگاه میکنه… بله مشخصه شما از اون دسته پدرهای مهربون و با گذشت هستید ولی مگه چند درصد آقایون مثله شما هستند؟
ولی اکثریت خانومها در تربیت بچه ها موفق ترند تا آقایون… مشکل خانومها اکثرا مالیه،
دقیقا صحیح می فرمایید
سلام من یک پسر 5 ساله دارم که بعد از طلاق حضانت به پدرش واگذار کردم اما الان بعد از یک ماه واقعا توان و تحمل دوری بچمو ندارم و می خوام بدونم میتونم بچم بگیرم تحت حضانت خودم همسر سابقم خونه برای زندگی نداره و خونه پدرش و اصلا به بچه رسیدگی نمیکنه
اما من هم خونه دارم هم موقعیت شغلی
در ضمن پسر من آسم شدید داره که پدرش و پدر بزرگش مصرف سیگار زیاد دارن
سلام بنده از نظر روحی و روانی زیادی رنج میبرم که اونم طی این چند سال از پدر و مادر م که به خواستم توجه نکردند یا لج کردند و گوش به حرفام ندادند نزدیک به30 سال است که این دو ازدواج کرده بودند که بعد منجر به جدا شدنشون شد که پدرم باعث شد چون رفت زن جدید گرفت سیغه کرد که خودمان کلان مخالف اسن کارش بودیم از لحاظ قوانین این کشور شاید به نظر خوب باشه ولی از نظر ما و در اصل درست نبوده و نیست از نظر احساسی و وجدانی هم همینطور … بنده ام 28 سالمه و با توجه به مشکل خراب مالی که دارم به و دل بسته بودم به این دوتا با وجود اینکه اذیتم میکردند و گوش به حرفم نمیدادند یعنی بیشتر به طرف غریبه گوش میدادند تا به بنده و ….. ولی هم ازون لحاظ و هم لحاظ اینکه توان کاری مثله کارگری ندارم وقتی علاقه به شغلی ندارم که حتی دوست ندارم اون شغل را … به هرحال با توجه به وضعیت روحی و روانیم و جسمیم.. حتی شاید بشه لطفا اگه میشه یه راهنمایی کنید تا لااقل اگه بشه مادرم را برگردانم چون مادرم را بیشتر ترجیح میدهم تا پدری که 30 سال به قول مادرم هیچ وقت پیشمان نه بوده و نه چیزی برامون خریده حتی خانه…. ممنون اگه میشه راهنمایی مناسب و درست بگید با خیلی نا امیدم چون حتی فکر میکنم بمیرم بهتره با این زندگی که این دوتا برام درست کردند .. منون اگه جواب مارا درستی بدید با تشکر
سلام وخسته نباشید،،ببخشیدمیخواستم اگه امکانش هست منو راهنمایی کنید یه راه وچاه یادم بدید؟چندماه قبل خانم بنده بهم گفت حضانت بچه هارا به من بده یه پسر8ساله ویه 4ساله دارم منم بخاطراینکه خانمم رادوست داشتم چیزی نگفتم و قبول کردم باهم رفتیم محضروحضانت بچه هارابهش دادم که بعدازچندماه ازاین قضیه میگذره و الان بامن اختلاف داره و میخواد طلاق بگیره من بایدچکارکنم بخاطراینکه حضانت بچه هارادادم بهش
سلام ببخشید میخواستم بدونم اگر دادگاه رای داد که فرزند تا هفت سالگی نزد مادر باشد مادر میتواند هر شهری ک بخواهد را برای سکونت انتخاب کند؟؟؟
واقعا عالی توضیح دادین ممنون
واقعا یه طرفه و مضحک جوری صحبت کردین انگار مرد از سنگه و زن کوه لطافت !!!
این ظلمیه که به مرد میشه
زن تمکین نمیکنه ایراد نداره
برنگرده سر خونه زندگیش ایراد نداره
بچه مشترک رو وقتی هنوز زندگی جاری و ساعیه با خودش بدون اذن پدر میبره نه جرم حساب میشه نه ایراد داره!!!
میپرسی چرا میگن بچه خودش رو برده !!!
یعنی طفل مشترک نیست!!!
یعنی پدر و شرع اضلا اهمیتی ندارن!!
اما اگر مرد تمکین نکنه جرم و حبس و … داره !!!
زن خیانت هم کنه مهر بهش تعلق میگیره!!!
مرد آدم نیست حضانت رو تا 7 سالگی به زن بدن؟
فقط باید به حال قانونی که بین و شرع و مدرنیسم زن سالارانه گیر کرده گریست!!!!!
اون دوره از مجلس که این تصویب شده یه مشت نماینده ماست زن ذلیل توو مجلس بودن و از ماست که بر ماست نه همت زنانه!!!!!!
خانوم من ۷ سال در حق من ظلم کرد و عاشقش بودم و فراموش کردم سختیهارو.چند روزیه ک بچه ۵ساله مریضمونو گذاشته خونه برادرم و با کمک مادرش بدون اجازه من زمانی ک من سرکار بودم تمام این کارارو انجام داده .نمیدونم جز خدا ب کی پناه ببرم چرا بعضی زن ها اینطور راحت میتونن شمر باشن و در حق فرزنداشون کوتاهی کنن
با سلام
من در زمانی که با همسرم زندگی می کردم به درخواست ایشان به وکیل معرفی شده از طرف ایشان مراجعه کردم و یک وکالتنامه بلاعزل بایشان دادم و بدون خوانن متن امضا کردم . بعدا فهمیدم که وکیل توسط این وکالتنامه حق حضانت را هم برای همیشه از من گرفته .
ایا پدر می تواند که حق حضانت فرزند خود را به مادر دهد ( در آن زمان ما هنوز با هم زندگی می کردیم )
سلام من ۴۰ سالمه و با ی شوهر معتاد روانی که دست بزن داره حتی بچه ها رو میزنه زندگی میکنم دیگ نمیتونم تحمل کنم این همه سال بخاطر بچهام سکوت کردم .ی دختر ۱۷ ساله دارم و پسر ۱۰ ساله . دخترم حق انتخاب داره ولی من نگران پسرمم لطفا راهنمایی ام کنید من چکار کنم من تا حالا ۲ بار دادخاست طلاق دادم ولی بعد پیگری نکردم توی پزشک قانونی ام مدرک دارم که به شدت منو کتک زده بود
همسرم خیلی خیلی بداخلاق وجوشیه و همچنین معتاده
دوتا دختر 2و4ساله دارم اما ازش میترسم که طلاق بگیرم چکار کنم؟ مطمئنم اگه اقدام کنم اول از خونه بیرونم میکنه دوما نمیذاره بچه ها رو ببینم
حضانت طفل ۱۳ ماهه را دادگاه به مادرش داده و هر هفته یک روز قرار ملاقات صادر شده و در روز تحویل بچه رو با لباس کثیف و بدون پوشاک میاره تحویل میده
سوال من اینکه که چطوری میتونم به این وضعیت اعتراض کنم و تغیرش دهم